ΓΥΝΑΙΚΑ...

Μια τόσο απλή γραμμή να είσαι.
Να χύνεσαι στο κόκκινο σαν μαύρο
και να τολμάς τ’ ανείπωτα σα να ναι φυσικό.
Μια τόσο απλή γραμμή δίχως διακυμάνσεις.
Να πίνεις τον καφέ σου
και να επιστρέφεις, στο μηδέν.
Μια τόσο απλή γραμμή,
να ξεκινάς πρωί σαν άνασσα
δίχως βασίλειο και υπηκόους.
Να συνεχίζεις σαν επαίτης
και να σε βρίσκει η νύχτα εταίρα,
ίδιο σκοτάδι τρομερό.
Μια τόσο απλή γραμμή να είσαι,
Κλωστή, ίνα
να συσφίγγεσαι δίπλα σε άλλες ίνες,
για να υφάνεις ιστό,
να συγκρατεί την καθημερινότητά σου.
Μια τόσο απλή γραμμή,
που τίποτα δεν τη συνταράσσει.
Μια τόσο απλή γραμμή πλήρης ημερών
και πλήρης απουσίας…

ΜΑΡΩ ΛΑΧΑΝΑ

                              

 

 
                        

                              

Βγαίνω στο Χάος 1

Στα σπασμένα χέρια Των Επαιτών,
απόθεσαν την Άβυσσο.
Να την εξαργυρώσουν τους εσύστησαν,
στο τοπικό Ταμείο Ανεργίας
τσ’ Αξιοπρέπειας τους
Γιατί οι περαστικοί Ευεργέτες δουλειά
πολύ να περιμένει είχαν….
Πως το ξεπούλημα των κοινών ανθρώπων
γραφειοκρατία μεγάλη έχει, κουραστική μα απαραίτητη.
Χρεία μεγάλη είναι όλα να γίνουν
κατά πως ορίζουν οι Αγοραίοι Νόμοι…
Συμπράξεις, συφωνίες και παζαρέματα
άχαρες πεζότητες για τους επαΐοντες
κι ύστερα να συμαζέψουν και το μίζερο όχλο,
ποιος ασχολείται….
Άστους να πλεόυν μέσα σ’ αυτό
ή να το δημιουργούν πιότερο….

Μάρω Λαχανά 07/11/11